Nikos Panayotopoulos groeit op in een grote Griekse familie, waarvan de helft van de mannen Yannis heet. In zijn korte verhalen wijst hij details aan, alsof hij door een fotoalbum bladert, en vertelt over de herinneringen die erachter schuilgaan. De rammelende Opel van zijn oom, het angstaanjagende schilderij in een taverna, de telefoongesprekken van zijn vader, het Braziliaanse jongetje tegen wie hij voetbalde. Zijn verhalen zijn niet nostalgisch maar universeel, dicht op de huid geschreven, en te lezen tussen twee bushaltes of treinstations in.