Szymborska toont andermaal haar kracht en meesterschap in deze nieuwe bundel. Die bevat onder meer een eerbetoon aan Ella Fitzgerald, over wie Szymborska altijd al een gedicht heeft willen maar nooit heeft durven schrijven. Ook opvallend is een kort gedicht over de door haar zeer bewonderde Vermeer. De thematiek van de gedichten, die als vanouds schitteren door recalcitrante trefzekerheid, verrassende pointes en discrete charme, loopt zoals we van de dichteres gewend zijn zeer uiteen. Er zijn gedichten over vergankelijkheid en literatuur, maar ook over metafysica en de ruimte. Deze bundel bevat opnieuw een aangrijpend, voor ingewijden herkenbaar portret van haar ooit grote liefde, de schrijver Kornel Filipowicz, waarin de dichteres betoogt dat wij hen die van ons heengaan ook echt dienen te laten gaan, omdat wij niet kunnen leven in herinneringen. Szymborska toont zich in (of misschien wel dankzij) al haar transparantie en lichtvoetigheid een ware filosofe, die het ondanks haar rake pointes belangrijker vindt om (ogenschijnlijk naïeve) vragen te stellen dan om ze te beantwoorden. Zij is eerder de dichteres die de wereld van opzij bekijkt, met een ver en diep kijkend, soms knipogend derde oog.