Ethel groeit op in de jaren dertig in Parijs, in een welvarend gezin, dat vanuit de tropische eilanden Mauritius en La Réunion naar Frankrijk is gekomen. Haar vader is een dandy, die ervan houdt om geregeld ‘salon’ te houden, hoewel hij zich dat financieel niet kan permitteren. De salongesprekken geven een levendig beeld van de situatie van vlak voor de Tweede Wereldoorlog en laten zien dat de gegoede burgers van Parijs vaak antisemitisch en pro-Hitler waren.
Ethel is door haar oudoom tot erfgenaam benoemd, maar na zijn dood eigent Ethels vader zich het geld toe. Hij verliest het aan een slechte investering, en straatarm moeten ze verhuizen naar een klein bergdorpje in Zuid-Frankrijk. Ethel neemt de verantwoordelijkheid op zich en loodst het getroffen gezin door de oorlog.
Het einde van de oorlog betekent ook voor Ethel dat zij zich kan losmaken van haar ouders en haar eigen leven kan gaan leiden in Canada; een land zonder oorlog, antisemitisme of honger.
Refrein van de honger is een eerbetoon aan de moeder van Le Clézio, die als jonge vrouw van twintig tegen wil en dank een heldin werd.