Vanaf die tijd droomde moeder van een vlucht naar de grote stad. Haar droom werd waarheid toen mijn broer van de lagere school afkwam. Zonder de traditionele rouwperiode van drie jaren te eerbiedigen vertrok mijn moeder met mijn broer naar Seoel. Daarmee onttrok ze zich aan haar vrome taak om als oudste schoondochter voor haar schoonouders en voor het voorouderritueel te zorgen, waardoor ze haar aanspraak op het familiekapitaal wel kon vergeten. En zonder ook maar een eetlepel uit het huisraad aan te raken, verliet ze Pakchok opgewekt met haar jonge zoon aan de hand en het volste vertrouwen in het enige talent dat ze had: kleren naaien.