Op ingenieuze wijze wordt de geschiedenis van hotel Lutetia gekoppeld aan het leven van de mensen die er komen en gaan. Europa zakt steeds dieper weg in de oorlog. Édouard Kiefer, voormalig rechercheur bij de Centrale Inlichtingendienst, is nu verantwoordelijk voor de veiligheid van het hotel en zijn gasten. Discreet en onaantastbaar respecteert hij alle geheimen. In de somberste
periode van het bezette Parijs wordt Kiefer gekweld door één vraag: hoever kan een mens gaan zonder verraad te plegen aan zijn geweten? Van 1938 tot 1945 deelt hotel Lutetia, een prachtig gebouw op de linkeroever van de Seine, het lot van Frankrijk. De kamers worden aanvankelijk bewoond door beroemde kunstenaars en vluchtelingen, die vervolgens plaatsmaken voor Duitse officieren, geheim agenten en zwarthandelaren, waarna ze uiteindelijk bevolkt worden door overlevenden uit de concentratiekampen.

Opmerkelijk detail: na de bevrijding stonden buiten hotel Lutetia familieleden van gedeporteerden
die op zoek waren naar hun vermisten. Zo stonden daar dag in dag uit ook twee meisjes met een bord met daarop de naam van hun moeder : Irène Némirovsky, de beroemde schrijfster
die in 1942 was weggevoerd, maar niet meer terugkeerde uit Auschwitz.