Nadat in 2000 prostitutie werd gelegaliseerd in Nederland, zette de gemeente Nieuwegein het bordeel Flair op de vergunningenlijst. Journalist Ruth Hopkins sprak met de uitbater van het bordeel, die zonder omhaal vertelde over de gevolgen van de wetswijziging. Hij had moeite personeel te vinden omdat Nederlandse vrouwen liever anoniem blijven. Maar hij had een oplossing: 'Ik heb nu vrouwtjes gekocht in Portugal. Twintigduizend gulden heb ik voor ze neergeteld. Ik wacht nu alleen nog op de paspoorten.'
Deze wonderlijke uitspraak van de seksbaas was voor Hopkins de aanleiding om vrouwenhandel in Nederland verder te onderzoeken. In Ik laat je nooit meer gaan beschrijft ze gedetailleerd de handel van de bordeelhouder, de problemen van politieagenten op de Amsterdamse Wallen, en het lot en leven van vrouwen die verhandeld werden. Na langdurige gesprekken kwam Hopkins tot een uiterst kritisch beeld van de aanpak van de Nederlandse politiek, justitie en politie als het gaat om de slachtoffers van vrouwenhandel.