Het gevecht van een stervende moeder om een
pleeggezin te vinden voor haar vier jonge kinderen

Ik ga snel dood. De dokters waren duidelijk genoeg. Ik heb nog een maand, hooguit twee. Dus ik zal jullie niet zien opgroeien. Zodra ik wist dat ik zou sterven, was mijn enige gedachte dat jullie leven daarna zo min mogelijk moet veranderen en dat jullie bij elkaar moeten blijven. Dan kan ik van de momenten genieten die we nog samen hebben en in alle rust heengaan.

In de herfst van 2008 krijgt de Franse Marie-Laure Picat te horen dat ze kanker heeft, in de terminale fase. Haar eerste gedachte gaat uit naar haar kinderen: Julie van 11 jaar, Thibault, 9, Matthieu, 5, en Margot, 2 jaar oud. Wat zal er van hen terechtkomen? Marie-Laure wil dolgraag zelf een pleeggezin uitkiezen – maar stuit daarbij op een ondoordringbare, bureaucratische muur. Na haar dood zal niet zijzelf maar een rechter over het lot van haar kinderen beslissen. Geschokt door deze absurde situatie vraagt Marie-Laure de pers haar boodschap te verspreiden. Heel Frankrijk leeft mee en ze ontvangt meer steun dan ze ooit had durven hopen. Marie-Laure heeft dit boek in de eerste plaats voor haar kinderen geschreven, maar ook met de hoop dat de administratieve ketenen voor gezinnen in nood in de toekomst losser zullen worden.