Met de term ‘De Oude Belgen’ worden de volkeren bedoeld die in de Oudheid het grondgebied van het huidige België bewoonden. Dit boek vergelijkt de jongste wetenschappelijke en andere standpunten over dit schemervolk uit verre tijden op historisch, archeologisch en natuurfilosofisch vlak. Het bekritiseert Caesars Commentarii de bello Gallico en volgt de Belgen tussen Rijn en Seine, naar Zuid-Engeland en de oostelijke kusten van Eire. Bovendien achterhaalt het boek de oorsprong van de Schotse ruit, de feesten van de ‘oude religie’ en wie de zeep, de dorsvlegel, de kruiwagen of de houten ton uitvond én wordt uiteengezet waarom de Gallische vrouw zich niet hoefde te emanciperen. De Oude Belgen vertelt in woord en beeld wat in eigen contreien bewaard bleef van dit volk van druïden, priesteressen, barden, vrouwelijke krijgers, kleine paarden, prinselijke graven, glazen armbanden, lapjesschalen én mede.