Hij tuurde naar het luik, dat nog open was. Er stond een bemanningslid in dat hem riep, dat wanhopig naar hem zocht. Ik kom, ik kom, seinde hij. Hij schuifelde door het gras, maar zijn hangende buik, gevormd door een andere zwaartekracht, vertraagde hem. Het luik ging dicht. Het schip begon te stijgen terwijl hij er naar toe strompelde, zwaaiend met zijn langvingerige hand. Wervelend verdween het schip boven de boomtoppen. Het wezen stond in het gras. Zijn hartlicht flikkerde van angst. Hij was alleen, drie miljoen lichtjaren van huis...