Voor het diagnosticeren en behandelen van dyslexie wordt een protocol gevolgd dat in 2006 is ingesteld. Sinds die tijd zijn er veel nieuwe inzichten ten aanzien van de onderkenning en behandeling van dyslexie opgedaan. Bovendien is er in het klinisch veld ruime ervaring verkregen met het werken aan de hand van het genoemde protocol. De positieve en negatieve effecten beginnen zich af te tekenen, zodat het protocol op basis van nieuwe wetenschappelijke inzichten en ervaringen vanuit de praktijk tegen het licht kan worden gehouden in het perspectief van optimalisering.
In dit boek staat daarom de vraag centraal of, en zo ja op welke wijze, het protocol toe is aan een update. Met andere woorden: moet er een versie 2.0 komen van het protocol voor diagnose en behandeling van dyslexie? In dit boek wordt deze vraag ingeleid door allereerst de inhoud van het huidige protocol samen te vatten en vervolgens nieuwe wetenschappelijke inzichten omtrent de etiologie, het diagnosticeren en behandelen van dyslexie en ervaringsgegevens vanuit de praktijk te belichten. Van daaruit worden de contouren van een follow-up versie van het protocol geschetst.