In een tijd en een wereld waarin een vastomlijnde religieuze traditie niet meer bestaat en waarin de verwoording en de beleving van het christelijk geloof meer dan ooit onderhevig is aan invloeden van andere spirituele en godsdienstige tradities, biedt de auteur nieuwe uitdrukkingswijzen aan de zoekende gelovige die wil nadenken over de goddelijke transcendentie in termen die de christelijke traditie overstijgen, maar daar tegelijktertijd nauw mee verbonden blijven. Het overstijgend karakter van Gods liefde maakt immers de mystieke kern van deze traditie uit.
Goddelijke transcendentie wordt al lang niet meer gedacht als een 'bovennatuur', als een andere, betere wereld die tegenover dit aardse tranendal staat. Zulke voorstellingen behoren tot het zogenaamde 'representatiedenken', een denken dat haar object probeert te vangen en te beheersen in voorstellingen. En net met God of het goddelijke lijkt dat niet zo goed te lukken: God transcendeert ons immers 'per definitie'. Hoe kunnen we het overstijgende karakter van God dan denken? Aan de hand van het werk van drie hedendaage filosofen - Martin Heidegger, Gilles Deleuze en Jacques Derrida - onderzoekt de auteur de mogelijkheden om het ongrijpbare karakter van God, de niet-representeerbare kern van elke religieuze traditie (waarnaar ook de mystiek verwijst), onder woorden te brengen. Dat dit thema geen louter abstracte denkoefening is, bewijst de politieke inzet die - naast de mystieke affiniteiten - bij zowel Heidegger als Deleuze en Derrida op het spel staat.