Het is geen eenvoudige opgave om in deze verwarrende tijden een spirituele thuishaven te vinden. Het traditionele ''kolenbrandersgeloof'' verdwijnt, maar het rabiate atheïsme stoot ook tegen de borst... Het nieuwetijdsdenken lijkt over zijn hoogtepunt heen. De georganiseerde kerken hebben de grootste moeite om hun structuren overeind te houden. De humanistische verenigingen moeten het stellen met een kleine kudde. De vrijmetselaars hebben zich ommuurd met oninneembare wallen.

Waar haalt de postmoderne mens voortaan nog voedsel voor de ziel, en de kracht om nieuwe vormen van solidariteit uit te bouwen? Hoe zal hij/ zij gestalte geven aan de grote overgangsmomenten in het leven: geboorte, huwelijk, overlijden en nog zoveel andere ingrijpende gebeurtenissen die een bewust levend individu niet ongemerkt wil laten voorbijgaan?

Religieus agnosticisme kan een antwoord bieden. Het richt zich tot de zoekende mens die geen behoefte heeft aan absolute antwoorden, en die een vragend bestaan durft te leiden, met veel ruimte voor introspectie, intuïtie, reflectie, openhartige discussie, bezinning, meditatie en gerichtheid op het transcendente.

De auteur belicht zijn eigen zoektocht en houdt een pleidooi voor een vorm van spiritualiteit die intellectueel relevant is en sociaal progressief, vanuit de keuze voor ''open religie'', ''meervoudige religieuze verbondenheid'' en ''actief pluralisme''.

Religieus agnosticisme is uiteraard geen doctrine, maar veeleer een voorzichtige hypothese die steun en soelaas kan bieden voor wie zich aangezogen voelt door het eventuele geheim achter de zichtbare werkelijkheid.

Jan Verachtert studeerde Filosofie, Theologie en Romaanse filologie.