Het Nederlandse protestantisme heeft al vroeg in Johannes Calvijn een van haar belangrijkste inspiratoren gevonden. Toch was zijn inbreng nooit onomstreden, en ook nu roept de naam van deze erflater bij veel protestanten naast waardering ook ongemak op.
In deze bundel raakt een twintigtal medewerkers van binnen en buiten de Protestantse Theologische Universiteit aan een reeks van wrijfpunten. Deze betreffen de aard van het geloof – ervaart het (post)moderne zelf het niet als veel te agressief om te stellen ‘dat wij niet van onszelf zijn’? –, de geschiedenis van de interpretatie – wie mocht zich ten tijde van het Verzet of de Apartheid met recht op Calvijn beroepen? –, en allerlei actuele kwesties in kerk (wekelijkse avondmaalsviering?) en maatschappij (‘economie van het genoeg’?).