In de negentiende-eeuwse theologiegeschiedenis van ons land neemt de Leidse hooglear Rauwenhoff een vooraanstaande plaats in als een van de prominente woordvoerders van het zogeheten 'modernisme'. Binnen deze rijkgeschakeerde liberaal-theologische stroming koos hij voor een eigen positie van waaruit hij zijn vrijzinnig licht liet schijnen over tal van belangrijke kerkelijke en maatschappelijke onderwerpen. Theologisch nam hij een positie in tussen de intellectualistisch-modernen en de ethisch-modernen. Zijn kerkhistorisch werk was sterk filosofisch geïnspireerd. Ook maatschappelijk was Rauwenhoff actief. Hij speelde een centrale rol in de Nederlandse Protestantenbond en de Vergadering van Moderne Theologen. Binnen de Nederlandse Hervormde Kerk verzette hij zich tegen het dwingend voorschrijven van het gebruik van dogmatische teksten bij de doop, bij de aanneming en bevestiging van lidmaten en bij de belofte die proponenten moesten afleggen. Vele jaren was hij voorzitter van de Vereeniging in het belang van de Weezenverpleging en van de Gustaaf-Adolf-Vereeniging. Vanaf de oprichting was hij betrokken bij de redactie van het Theologisch Tijdschrift.