'Op 19 februari 1999 stierf Femke. Anderhalf jaar oud. Onder de handen van Mariëtte, haar moeder. Zonder dat iemand iets kon doen. Zonder dat Ard, haar vader, erbij was. Wij konden als aardse vader en moeder niets meer betekenen, we wisten niet eens wat er gebeurd was, maar Vader haalde haar thuis. Hij was erbij toen we met lege handen kwamen te staan. We wilden vastleggen wat we voelden op de momenten, de dagen, de uren na het sterven. Hoe we aankeken en opzagen tegen de begrafenis, de kracht die we kregen, maar ook de zwakke momenten. Ons mens-zijn en de nietigheid in dit overweldigende gebeuren. De kracht van God die ons op de been hield. Het gedoseerde verdriet en de emoties. Het verwerken en plaatsen van zoveel pijn. We schreven zoveel mogelijk vanuit ons hart aan onze dagboeken. Dat betekent dat de gevoelens van de ene dag totaal konden verschillen van die van de dag ervoor of erna. Gedateerde informatie dus, maar voor onszelf tijdloos.'(uit het Woord vooraf) Een ontroerend, sterk geschreven verhaal, vanuit dubbele invalshoek: vanuit het perspectief van de vader en van de moeder.