Wieke is onzeker. Ze hult zich in middelmatigheid, om contact en zéker confrontaties met mensen zo veel mogelijk te ontwijken. Haar onmacht om gevoelens met andere mensen te delen wordt steeds groter. Ze uit zich alleen maar tegenover haar grote vriend, de luistervogel, en via haar hobby, het maken van collages. Die collages houdt ze angstvallig geheim, om zichzelf niet bloot te hoeven geven. Als haar broer Ruben plotseling sterft, valt haar zorgvuldig opgebouwde muur van anonimiteit weg en is ze overgeleverd aan de aandacht en vragen van allerlei mensen. De emoties lijken haar steeds meer parten te spelen. Ze kan ze hoe langer hoe minder wegredeneren. Als ze om hulp roept, lijkt zelfs God afwezig. 'Er komt geen antwoord, geen licht aan de horizon, geen stem uit de hemel, geen pad door de zee. Zelfs geen rust.' Als er dan ook nog een studiegenoot steeds maar toenadering blijft zoeken, lijkt ze de macht over haar leven te verliezen.