Paul Blick woont alleen, heeft twee kinderen en een kleinzoon. Hij herinnert zich zijn leven, dat gelijk op is gegaan met de tweede helft van de twintigste eeuw. Hij een kind van de Vijfde Republiek, zoals die op 8 januari 1958 gestalte kreeg door De Gaulle. Een beladen datum, want die dag kregen zijn ouders ook te horen dat zijn oudste broer was overleden. Blikcs leven valt samen met dat van een Frankrijk dat na De Gaulle vertrouwt op Pompidou, en na de tweede helft van de jaren zeventig op Giscard en vervolgend op Mitterand. Langs die grote lijnen voltrekt zich het persoonlijk leven van Blick, zoon van een Simca-dealer in Toulouse. Hij ontdekt de geneugten van de seks, doet wat wazige studies, komt terecht in de sportjournalistiek, trouwt met de dochter van zijn baas en ziet zijn leven sluipenderwijs, ook door eigen toedoen, in het honderd lopen. Een aaneenschakeling van rampspoed (een beurskrach, een faillissement, een dodelijk ongeluk, waanzin) maakt dat deze Franse komdie die een ontknoping krijgt die een klassieke tragedie waardig is. Komisch, droevig, ontroerend, twintigste-eeuws, doordrenkt van l'air du temps.