Zoals Erasmus de Zotheid opvoert om een loflied te zingen op haarzelf en haar hogepriesters, zo laat Grunberg een mens aan het woord die een loflied zingt op zijn soortgenoten en ze in bescherming neemt tegen de azijnpissers die met hun zogenaamd onsterfelijke werken in de getuigenbank zitten en aanklagen.
Arnon Grunberg (1971) ontving voor De mensheid zij geprezen de Gouden Uil 2002.