In 2003 ontving de dichter H.H. ter Balkt (1938) de P.C. Hooftprijs, de hoogste Nederlandse literaire onderscheiding. Het was de bekroning van een uitzonderlijk dichterschap, dat begon met een mystiek moment in het landelijke Boekelo van de jaren veertig. Poëzie en proza van Ter Balkt waaieren sindsdien alle mogelijke kanten uit, maar het Twentse platteland keert in wisselende gedaantes altijd wel weer ergens terug. In dit bijzondere boek volgt cultuurfilosoof Enno de Witt het spoor dat zijn geboortegrond naliet in de gedichten en prozateksten, dit alles in het grotere verband van zijn totale oeuvre.
In een tweede essay werpt kunstcritica Peggie Breitbarth een nieuw licht op de verhouding tussen beeldende kunst en het oeuvre van Ter Balkt. Beide invalshoeken vinden een synthese in de unieke kunstwerken die de Twentse kunstenaars Willie Beckmans, Wiebe Bloemena en Ivo Kamphuis maakten, elk naar aanleiding van een gedicht uit het werk van Ter Balkt.