In de nadagen van de Amsterdamse-Schoolbeweging met zijn expressionistische bouwplastiek, introduceerde in Parijs bij Zadkine en Despiau gevormde beeldhouwer Han Wezelaar (1901-1984) een op de moderne Franse beeldhouwkunst geïnspireerd classicisme dat essentieel is geweest voor de ontwikkeling van een moderne, autonome beeldhouwkunst in Nederland. In die zogeheten ëbevrijding van het beeld´ en in de verdere emancipatie van de nog jonge sculptuur in Nederland heeft Wezelaar een hoofdrol gespeeld: als kunstenaar, organisator en communicator. Hij behoorde tot de generatie beeldhouwers die na de bevrijding tal van oorlogsmonumenten heeft uitgevoerd en in het vervolg daarop opdrachten ontving voor monumentale beeldhouwkunst in het openbaar. Als voorzitter van de gezaghebbende Nederlandse Kring van Beeldhouwers zette Wezelaar zich in voor de organisatie van tentoonstellingen va moderne internationale plastiek in de open lucht. De figurale kleinplastiek uit de laatste tien jaar van zijn leven vormt een prachtig sluitstuk van zijn oeuvre en is een laatste getuigenis van Wezelaars monumentaal vormgevoel en zijn gaaf plastisch talent.
Deze uitgave verschijnt in de reeks Monografieën van Nederlandse Kunstenaars, die verschijnt op initiatief van het Prins Bernhard Cultuurfonds.