Van Konijnenburg (1868-1943) was in het interbellum een van de boegbeelden van de Nederlandse moderne kunst. Begonnen als schilder van realistische landschappen, had hij omstreeks 1900 het impressionisme de rug toegekeerd om zich stilistisch en thematisch op de grote kunst uit het verleden te oriënteren.
Hij zou vorm geven aan een modern classicisme. Rolmodellen waren niet langer succesvolle tijdgenoten als Willem Maris en H.W. Mesdag, maar renaissancekunstenaars als Michelangelo en Leonardo da Vinci. Zijn werk genoot veel waardering, niet in de laatste plaats vanwege de vernieuwende kwaliteiten die eraan werden toegeschreven. Sommigen zagen in hem zelfs de kunstenaar die de ontwikkeling van de Nederlandse moderne kunst richting zou kunnen geven.
Na de Tweede Wereldoorlog dreef hegemonie van het modernisme hem in de coulissen. Nu er vraagtekens worden gezet bij de modernistische kijk op de kunstgeschiedenis is het tijd om Van Konijnenburg opnieuw op zijn waarde te schatten.