Het hedendaagse waardenrelativisme verdraagt zich slecht met de gedachte dat sommige vormen, los van hun inhoud, esthetisch te prefereren zouden zijn boven andere. De overtuiging dat een kunstwerk aan bepaalde eeuwig geldende proporties moet voldoen lijkt in een ver verleden thuis te horen. Zo ontlenen we aan de geschiedenis van de esthetica de zekerheid dat in de kunstopvatting van Oudheid en Renaissance de gulden snede, ook wel de goddelijke proportie genoemd, als zo'n esthetisch ideaal geldt.

Maar waar is die zekerheid eigenlijk op gebaseerd? Albert van der Schoot laat zien dat de ideeëngeschiedenis van de gulden snede heel anders in elkaar steekt dan in vrijwel alle literatuur over dit onderwerp wordt voorgespiegeld. Als esthetisch ideaal is deze proportie geen erfenis van de Oudheid, maar een uitvinding van de Romantiek.