In dit boek wordt de godsdienstwetenschap van de Groningse hoogleraar G. van der Leeuw behandeld tegen de achtergrond van de tijd waarin zijn wetenschappelijke ideeën vorm kregen. Het gaat daarbij om de godsdienst van het oude Egypte, het klassieke Griekenland en de religies van primitieve volken. Nagegaan wordt door welke verschillende disciplines Van der Leeuw werd beïnvloed en hoe zijn fenomenologische methode tot stand kwam. Naast zijn eigen werk komen ook de reacties van tijdgenoten aan de orde. Van der Leeuw, die na de Tweede Wereldoorlog korte tijd minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen was, had contacten met veel vooraanstaande Europese geleerden onder wie Karl Jaspers, Johan Huizinga, Martin Buber en Lucien Lévy-BruhI. Zijn werk kan, vooral door het interdisciplinaire karakter ervan, beschouwd worden als baanbrekend voor de godsdienstwetenschap.