In zijn geschrift De drie dagen van het onzichtbare licht toont Hugo aan dat de juiste beschouwing van de schepping tot kennis van de Schepper leidt, naar het woord uit de Romeinen-brief: "De onzichtbaarheden Gods zijn sedert de schepping der wereld te ontwaren door het begrip der geschapen dingen," Hugo's beschrijving van de weg naar het onzichtbare biedt een staalkaart van de verschillende denkrichtingen die de westerse mystiek in zich opnam. Met name blijkt dat de studie van Aristoteles dit door tiet platonisme bewerkte terrein reeds in de twaalfde eeuw bevruchtte. Bijzonder boeiend en treffend is Hugo's waardering voor de zintuiglijke ervaring, in het mystieke proces. Zijn beschouwing over de schoonheid van de natuur vormt een van de hoogtepunten van de middeleeuwse esthetica.