De naam van Luis de León (1527-1591) - lyrisch theoloog, stoïcijns christen, humanist, kabbalist, neoplatonist - is verweven met de oudste universiteit van Spanje, Salamanca. Daar prijkt nu zijn standbeeld, maar in zijn eigen tijd riep zijn werk zoveel tegenstand op dat bij vijf jaar lang opsluiting moest verduren in de gevangenis van de Inquisitie te Valladolid. Dit is het tweede afsluitende deel (boeken 11 en III) van de vertaling van fray Luis'magnum opus De los nombres de Cristo: een lucide verhandeling van onvergankelijke schoonheid, waarin zich veertien eigenschappen van Christus uitkristalliseren via de dialogen van drie monniken tijdens een zomervakantie in Salamanca. De exegese vanfray Luis bereikt hier haar hoogtepunt met diepzinnige uiteenzettingen over o.a. het wezen van taal, taalgebruik en beeldspraak, alsmede een ontvouwing van het heikele leerstuk van de Menswording en een kabbalistische duiding van de naam 'Jezus'. Met dit tweede deel is de eerste Nederlandse vertaling van dit door o.m. Cervantes, Lope de Vega en Quevedo bejubelde meesterwerk compleet. Deze even diepgaande als glasheldere beschouwingen over de namen van Christus hebben ook voor hedendaagse bijbellezers nog niets van hun zeggingskracht verloren.