Wat gebeurt er met onze woorden wanneer wij spreken? Waarom leiden woorden een eigen leven en betekenen ze altijd meer dan wijzelf dachten?

In een viertal opstellen laat Jacques Derrida zien dat de afstand die onze woorden soms van onszelf scheidt, geen toevallige mislukking van de communicatie is, maar een voorwaarde vormt voor elke uiting die wij, bewust of onbewust, formuleren. Wij zijn in ons spreken overgeleverd aan de dynamiek van de taal, die we maar in zeer beperkte mate kunnen beheersen. Wij zijn geen meester over de wereld waarin we ons, als denkende en sprekende wezens, bewegen.

Uitgaande van de vraag wat er plaatsvindt wanneer wij aan de wereld zin en betekenis trachten te verlenen, schetst Derrida een nieuw beeld van de mens en zijn bestaan, waarin deze zijn centrale positie is kwijtgeraakt. In een nieuwe Copernicaanse omwenteling wordt hij geplaatst in een universum waarin hijzelf niet meer het laatste woord heeft.

' ... een aantal van Derrida's meest beroemde teksten in een uitstekende Nederlandse vertaling.'(Roeland Dobbelaer in NRC-Handelsblad)
'Derrida's eigenzinnige taalgebruik omgezet in leesbaar Nederlands, zonder dat er voorbij is gegaan aan de vele dubbelzinnigheden. ( ... ) Een belangrijke aanwinst.' (Desanka Kempers voor Prisma-lectuurvoorlichting)