"Wat is dus het postmoderne? Welke plaats neemt het al dan niet in in het duizelingwekkende proces van de vragen die op de regels van het beeld en het verhaal afgevuurd worden? Het maakt zeker deel uit van het moderne. Het gevestigde, al was het nog maar van gisteren ( ... ) moet als verdacht gelden. Welke ruimte neemt Cézanne op de korrel? Die van de impressionisten. Welk object Picasso en Braque? Dat van Cézanne. Met welk vooroordeel breekt Duchamp in 1912? Met het vooroordeel dat er een schilderij* gemaakt moet worden, al is het cubistisch. ( ... ) Een verbazingwekkende versnelling, de 'generaties' struikelen over elkaar. Een werk kan slechts modern worden als het eerst postmodern is. Zo begrepen is het postmodernisme niet het modernisme op zijn laatste benen, maar in de wieg, en daar komt het niet uit . . ."

"Het denken heeft misschien op de leeftijd van vijfendertig wel meer kinderjaren ter beschikking dan op de leeftijd van achttien jaar, en misschien wel meer buiten het curriculum van de studie dan erbinnen. Een nieuwe taak voor het didactische denken: het moet zijn kinderjaren overal zoeken, zelfs buiten de kinderjaren."

In tien (fictieve) brieven aan de kinderen van enkele van zijn vrienden legt de estheticus en filosoof jeanFranois Lyotard uit wat "het postmoderne " is.

Een bundel voor alle kinderen van deze tijd (en de komende).