Drie jaar geleden vertrok Henk de Velde met de bedoeling niet terug te keren naar Nederland. In deel een van deze trilogie, Nergens is ook ergens, wordt de reis van Europa naar Australië beschreven. Hij doet diverse eilanden aan beschrijft op lyrische toon de dagen op zee, de dagelijks aanwezige albatrossen, de zonsopkomsten en -ondergangen en zijn gedachten over verleden en toekomst.

In dit tweede deel, Een krijger onderweg naar huis, wordt de reis zonder einde vervolgd in de richting van onder andere Paaseiland, de plek waar zijn zoon Stefan geboren werd, en ook de plek waar de twee volwassen mannen naar terugkeren. En dat voelt aan als een Odyssee, de tocht van een krijger die naar huis keert... Maar is dit ook een terugkeer naar Nederland of een drang om de voorgenomen reis af te maken?