Volgens zijn collega's zijn er na de Tweede Wereldoorlog geen tien renners geweest die harder konden fietsen dan Bart Zoet. Het is dan ook voornamelijk aan hem te danken dat Nederland, zestien jaar na Fanny Blankers-Koen, weer een gouden medaille behaalde tijdens de Olympische Spelen. Dat gebeurde in Tokio 1964.Er wachtte hem een gouden toekomst, maar het lot besliste anders. Nog geen vijf jaar later was Bart Zoet beroepsrenner af en uiteindelijk overleed hij aan de gevolgen van een hartaanval. Dat is de officiële lezing. In werkelijkheid is hij gestorven aan een combinatie van alcoholisme, verdriet, eenzaamheid en een erfelijke hartkwaal.In 'Het zure leven van Bart Zoet' verklaart de Volkskrant-journalist Gijs Zandbergen hoe het mogelijk is dat iemand wiens leven zo perspectiefrijk begint, zo tragisch aan zijn einde kan komen. Toch is dit geen somber boek. Daarvoor was ook geen plaats in de tijd dat er nog zonder hartslagmeters, computers, epo en zonnebrillen werd gekoerst. Wel biedt het een onthullende kijk in het leven van de profrenner uit een tijd die niet eens zo lang achter ons ligt.