In Vijf laatste verhalen keert Frans Pointl terug naar het verleden. Hij herinnert zich hoe zijn moeder hem illegaal op zijn onderduikadres komt bezoeken en voor hem haar leven riskeert. Als zij na de oorlog hem het leven moeilijk maakt, probeert hij een oplossing te forceren. 'Als zij stikt, kan ik eindelijk ademen,' denkt hij. Op grond van deze ervaringen begrijpt hij later zijn collega Matto, die geterroriseerd wordt door zijn vrouw, en geeft hem raad. Ten slotte keert hij terug naar een van de personages van vroeger. Bij toeval ontdekt hij het adres van de kunstenares voor wie 'meneer Pointl' zijn moeder verliet en gaat bij haar op bezoek:

'De laatste keer dat je bij ons logeerde was in 1940. Je was toen zeven of acht jaar Ik herinner me dat je een ontevreden kind was. Je kreeg zoveel speelgoed, een mondharmonica, een speelgoedpianootje, tekenboeken en krijtjes, maar als je naar Amsterdam werd teruggebracht wilde je niets ervan meenemen.'

'Ik ben nog steeds ontevreden,' zeg ik.

Met deze vijf laatste verhalen - tot nog toe - is Pointl terug in de
stijl en periode van zijn vroegste werk. Weemoed en woede wisselen elkaar af. Maar de schrijver slaat alles gade met een ironische blik.