'Ongeveer het mooiste wat ik sinds jaren over liefde heb gelezen,' zei Remco Campert over een stuk van Volkskrant-journalist Ben Haveman. 'Hij observeert als een literator,' vond uitgever-publicist Jan Geurt Gaarlandt. En Hans Warren betitelde zijn interviews als 'meesterstukjes'.In de oppvervlakkige wereld van internet- en tabloidjournalistiek bleef Ben Haveman tot zijn laatste werkdag bij de Volkskrant overeind in zijn streven naar het perfecte artikel. Uren-, soms dagenlang groef hij zich in zijn gesprekspartner om vervolgens tegen de deadline aan een puntgaaf portret af te leveren. En altijd stonden daar zinnen in die eigenlijk te mooi waren voor het krantenpapier, zoals deze over Bram Peper:'De spanning op de benenedenhelft van zijn overhemd wettigt de veronderstelling dat vrijgezel Peper sinds de abrupte scheiding van Neelie Kroes een verruiming in zijn consumptiepatroon heeft toegelaten.'In Neuriënd naar het einde, het motto waarmee Martin van Amerongen zijn slopene ziekte te lijf ging, staan Havemans mooiste stukken bij elkaar. Behalve het afscheidsinterview van Van Amerongen ook dat van uitgever Rob van Gennep.De portretten in dit boek, van onder anderen Sylvia kristel, Maartje 't Hart, Harry Mulisch, Midas Dekkers, Kees van Kooten en Wim de Bie, hebben vergankelijkheid als gemeenschappelijke noemer, of het gevecht ertegen de zucht naar onsterfelijkheid misschien.De stukken in dit boek vormen een selectie van interviews uit de Volkskrant en de VPRO-gids van de afgelopen twintig jaar. Aangevuld met een inleidende update verklaren ze wellicht iets over onze (voorbije en bijna voorbije) tijd en via anderen mogelijk ook iets over onszelf.