In dit boek presenteert Pieter Borghart voor het eerst sinds Chevrels standaardwerk Le naturalisme: étude d'un mouvement littéraire international (1982) een omvattende benadering van het Europese naturalisme. Via een logisch opgebouwd literatuurwetenschappelijk begrippenapparaat en een kritische verwerking van de bestaande primaire en secundaire bronnen, komt hij tot een genuanceerde maar misschien ietwat verassende invulling van de doorgaans meerduidige term 'naturalisme'. Dat deze definitie niet de zoveelste in de rij is maar wel degelijk perspectieven biedt om de literatuurgeschiedschrijving van deze stroming te herzien, bewijst de solide narratologische grondslag die hieraan met behulp van uiteenlopende analyse-instrumenten zoals Bachtins chronotooptheorie en het structuralistische focalisatieconcept wordt gegeven. De afsluitende casestudy, waarin de relatief onbekende Nieuwgriekse literatuur onder de loep wordt genomen, toont de lezer ten slotte hoe de zorgvuldig opgebouwde theorie in de literair-historiografische praktijk kan worden gebracht.