Iedereen kent het ongenuanceerde verhaal: dokters zijn opgeleid en gemotiveerd om mensen beter te maken. Maar betekent dat dan automatisch ook dat zulke professionals hun focus verliezen bij patiënten met een infauste prognose?Dokters kunnen zich juist ook in de laatste levensfase buitengewoon verdienstelijk maken.Een complicatie daarbij is wel dat de geneeskunde-opleiding tot op de huidige dag tekort schiet in het overdragen van kennis over (be)handelen zonder curatieve intentie. Mogelijk dat prioriteiten in een overvolle doktersdag daarom wel eens in het voordeel uitvallen van patiënten met een redelijke prognose.Dit boek biedt een praktisch houvast voor artsen en andere zorgprofessionals om optimale omstandigheden te creëren voor patiënten in tijdnood.47 Vakgenoten bewijzen in dit boek dat optimale zorg haalbaar is in de hectische praktijk van alledag.Elk hoofdstuk start met een herkenbare casus. Dan volgt een breder getrokken beschouwing over de geschetste problematiek. Een paragraaf met praktische conclusies completeert het geheel steeds.

Aldus komen - soms hoofdbrekende - thema's aan bod:Wat is 'op tijd' vertellen?Hoe gaat een arts om met een terminale patiënt die hoop houdt?Kunnen alle betrokken behandelaars alle relevante gegevens kennen?Is palliatieve sedatie in sommige gevallen geen sluitroute voor euthanasie?waar ligt de grens tussen goed behandelen en te lang doorbehandelen?
Maar ook het contact met de familie komt aan de orde. Evenals de wenselijke zorg om de zorgverlener zelf, die immers per definitie vaak moet omgaan met het lijden van patiënten en hun omgeving.
“Er is volop discussie gaande over de vraag of mensen die ‘klaar’ zijn met leven geholpen zouden kunnen worden binnen de euthanasiewet. De uitkomst van die discussie kan de grenzen verschuiven, mede afhankelijk van wat de beroepsgroep van artsen tot haar taak en domein rekent.”