De Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP) was een politiek experiment. Bij haar oprichting in 1894 hadden de meeste leden geen stemrecht, de leiders geen politieke ervaring en stond de organisatievorm nog in de kinderschoenen. Wie lid werd, zette bovendien zijn geld, goede naam en baan op het spel. Waarom zou iemand dat doen? Was ideologische overtuiging reden genoeg om aansluiting te zoeken bij de sociaaldemocraten, of speelde er meer?
In De Partij. Over het politieke leven in de vroege SDAP zoekt Adriaan van Veldhuizen naar een antwoord op deze vragen. Aan de hand van verhalen over personen, plaatsen en gebeurtenissen uit de eerste jaren van de SDAP, wordt duidelijk wat het betekende om partijlid te zijn. Voor veel leden was het partijleven een voortzetting van het kleinschalige verenigingsleven dat ze al kenden, niet het resultaat van een radicale keuze voor iets nieuws. De partij zorgde voor gezelligheid in de eigen buurt, maar ook voor sociale netwerken op nationaal en zelfs internationaal niveau. Het socialistische familiegevoel had echter ook een keerzijde: slepende conflicten en keiharde ruzies namen hand over hand toe. Door deze zaken levendig te beschrijven, biedt Van Veldhuizen een kijkje in de sociaaldemocratische leefwereld van rond 1900. Dat levert niet alleen opmerkelijke verhalen over de SDAP op, maar ook een frisse blik op het fenomeen politieke partij in het algemeen.
Adriaan van Veldhuizen (1982) studeerde geschiedenis en filosofie in Groningen. De afgelopen jaren was hij als promovendus verbonden aan de Universiteit Leiden, waar hij momenteel als docent werkzaam is. De Partij is zijn proefschrift.