In deze tijd van wetenschap en techniek is de filosofie uiteengevallen in twee gebieden. Enerzijds zijn er de quasiwetenschappelijke filosofen die zijn losgezongen van het oorspronkelijke filosofische pathos. Zij leven van de wetenschap zonder daar filosofisch aan te kunnen beantwoorden en zonder te vragen of filosofie in die dwangbuis past.
Anderzijds zijn er de levensbeschouwelijke en cultuurkritische filosofen die oncontroleerbare beweringen doen. Zij kunnen desgewenst alles zeggen _ er is geen grens aan de uitwisseling van hun opinies.

Als de filosofie geen zicht verkrijgt op haar methode zal zij eindeloos voortgaan in een combinatie van loos gemompel en losgeslagen geschreeuw.

In Omerta verduidelijkt Th.C.W. Oudemans de eigen methode voor een hernieuwd filosofisch nadenken: in de filosofie wordt niet beschreven en niet gezwegen. Zij spreekt indirect.

Het boek geeft ook aan wat de eigen toetsbaarheid is voor het filosofisch nadenken. Die is niet wetenschappelijk, maar betreft de prosodische dissonantie: is mijn filosofie weggedreven van de woorden die de huidige wereld sturen of is zij daardoor op weg gebracht?