Hoewel allochtonen bijna de helft van de Rotterdamse bevolking uitmaken, weten we nauwelijks hoe zij tegen het leven in de Maasstad aankijken. Culturele contrasten voorziet in deze lacune. De auteurs spraken langdurig met bijna zeventig migranten,waarbij diverse aspecten van hun bestaan in Nederland aan bod kwamen. Hoe denken ze over opvoeding en gezinsleven? Wat zijn hun ervaringen met werk en onderwijs? Wat vertellen ze over hun geloofsleven? Hoe staat het met hun sociale contacten in de buurt? En hoe kijken ze in meer algemene zin tegen de Nederlandse samenleving aan?

Deze vragen zijn van groot belang als men de integratie wil bevorderen. De beleidsmakers hebben al te lang gekozen voor een sociaal-economische benadering. Menigeen dacht: als de migranten maar eenmaal werk hebben, zal de rest vanzelf volgen. Culturele contrasten kiest met opzet voor een sociaal-culturele benadering. De centrale vraag is welke spanningen er zijn tussen het culturele erfgoed dat migranten vanuit hun traditie meebrengen en de eisen die vanuit de Nederlandse omgeving aan hen gesteld worden.

Uit de gesprekken blijkt dat er op dit punt grote verschillen tussen etnische groeperingen bestaan. Een andere conclusie is dat de culturele contrasten in Rotterdam niet afnemen maar juist toenemen. Dat is in termen van leefbaarheid en veiligheid niet zonder risico. Daarom zou het bestuur van Rotterdam ? en dat van andere grote steden in ons land ? er goed aan doen om het stedelijk burgerschap van migranten met alle middelen te gaan bevorderen.