De dichter Geerten Gossaert (1884-1958) publiceerde één bundel, Experimenten, die tussen 1911 en 1954 twaalfmaal werd herdrukt en gaandeweg uitgroeide van twintig tot zestig gedichten. De meeste gedichten kwamen tot stand tussen 1902 en 1924. Daarna beperkte Gossaert zich voornamelijk tot het corrigeren en herschikken van zijn Experimenten - wat doet vermoeden dat hij deze bundel wenste te zien als de afgeronde poëtische neerslag van zijn hele dichterschap.
Als dichter was Gossaert eigenzinnig maar ook behoudend: zijn uiterst persoonlijke poëtische inhoud hulde hij in vormen, rijmen en ritmen die hij ontleende aan onder anderen Vondel, Goethe en Baudelaire. Daarbij benutte hij de volle breedte en diepte van de Nederlandse taal. Hij dichtte over het zongeblaakt arduin, over evene reven en over `t zilte zwin en het zwalpend tij. Het opmerkelijke poëtische weefsel dient ter verhulling van de zeer persoonlijke problematiek: de verscheurdheid van een vagans scholasticus die door lust, drift en hartstocht wordt voortgedreven naar verre landen en veile vrouwen en die beseft geen deel te hebben aan de wereld en verlangt naar 'de uiterste vertroosting van den verlangden dood'.