Voor het eerst vertellen 171 Nederlandse blauwhelmen over hun vredesmissie in Srebrenica. Over wat er met hen en om hen heen gebeurde. Over kou, soldatenlol, moslimvrienden, en zwaaien naar de Serviërs. Over wachtlopen, saamhorigheid, afzien en mortierinslagen. Maar vooral over vluchten, angst, machteloosheid en woede.

Er zijn duizenden verhalen verschenen in de pers over ons nationale trauma: Srebrenica. Er is uitputtend onderzoek verricht door het niod. Er zijn kamerdiscussies geweest. Er is een kabinet afgetreden. Maar in die duizenden verhalen, discussies en rapporten bleef één groep zo goed als onzichtbaar: de Nederlandse soldaten die er waren.
In juli 1995 veroverden de Bosnische Serviërs de enclave Srebrenica. De paar honderd lichtbewapende Nederlandse blauwhelmen werden van hun posten verjaagd en deels gegijzeld. Duizenden moslimmannen werden vermoord, tienduizenden vrouwen en kinderen afgevoerd.
Terug in Nederland wachtten de soldaten hoon en verachting. Pers, politiek en publiek oordeelden dat ze medeschuldig waren aan moord en deportatie.
Herinneringen aan Srebrenica is niet alleen een noodzakelijke aanvulling op wat we al denken te weten, het levert vooral een onverwachte, onthutsende kijk op de maanden die ons nationale trauma zijn geworden.