In de kleine stad Almelo en het omliggende platteland werd in de zeventiende eeuw het leven met hartstocht geleefd. In Leven aan de rand van de Republiek wordt het verhaal verteld van de zelfbewuste burgers van het stadje, die een halve eeuw streden met de adellijke Heren van Almelo om de politieke zeggenschap in hun stad, maar uiteindelijk het onderspit moesten delven. Ook op godsdienstig vlak liepen de emoties soms hoog op. Katholieken deden hun uiterste best om zich te handhaven. Een klein groepje doopsgezinden ontwikkelde zich tot een gerespecteerde minderheid en legde de basis voor een bloeiende linnenweverij. Het was een harde tijd en ziekten, oorlog en misdaad tekenden het dagelijks bestaan. Daartegenover stond de zachte zijde, zoals de zorg voor en het mededogen met de zwakkeren in de samenleving. Een alomvattende studie van het leven op het Oost-Nederlandse platteland in de zeventiende eeuw ontbrak nog. Met tot nu toe nauwelijks gebruikt bronnenmateriaal schetst dit boek een beeld van een samenleving in een vaak vergeten hoekje van de Republiek: Twente.