Sinds 2003 schrijft H.J. Schoo een politieke column in de Volkskrant. Hij taxeerde accuraat dat het beoogde CDA-PvdA-kabinet er niet zou komen. Wat er uiteindelijk wél kwam, Balkenende II, is even rechts als het roemruchte kabinet-Den Uyl links was. Het kabinet lijkt ook vastbesloten af te rekenen met de laatste resten van de 'jaren zestig'. Balkeneindes normen en waarden vormen de kern van een politiek offensief, met als doel het openbare leven te remoraliseren en collectieve verantwoordelijkheden te vervangen door individuele. Net als met de revival van de maakbaarheidsgedachte, toont de Nederlandse premier zo verwantschap met het (neo)conservatisme van president George W. Bush. Onder Balkenende ontpopte Nederland zich bovendien als een van de trouwste bondgenoten van de oorlogvoerende Verenigde Staten. 'Een bitter mensbeeld, een selectie uit de columns van Schoo, laat een door opkomst en ondergang van Pim Fortuyn ontregeld land zien met een onzeker politiek establishment. Niettemin verandert Nederland gaandeweg van een elitaire in een populaire democratie en van een postmoderne in een neomoderne samenleving.