Honden blaffen

Het waren christelijke politici die aan het einde van de negentiende eeuw voor het eerst vorm en inhoud gaven aan de oppositie binnen het Nederlandse parlement. Vlak na de Tweede Wereldoorlog waren het opnieuw christelijke parlementariërs die tekenden voor een bevlogen oppositierol. Toch wil de oppositie van het CDA, dat sinds 1994 opereert vanaf de zijlijn van de Nederlandse politiek, maar niet van de grond komen.

Sinds de partij bijna vijf jaar geleden zowel de verkiezingen als de regeringsverantwoordelijkheid verloor, volgden interne strubbelingen elkaar in hoog tempo op: fractieleider Heerma kwam en ging, de partijvoorzitters Helgers en Lodders liepen de fractie voortdurend voor de voeten, en bij de Tweede-Kamerverkiezingen van 1998 moest de partij onder leiding van De Hoop Scheffer opnieuw terrein prijsgeven. In De honden blaffen wordt de vraag gesteld waarom de oppositielas het CDA ZO slecht past.

Op basis van gesprekken met de belangrijkste CDA-politici, maar ook met vrijwilligers en activisten uit het maatschappelijk middenveld, schetst Kees Versteegh de pijnlijke omschakeling die de eens zo machtige regeringsmachine na 1994 doormaakte. Mede door een uitstap naar de geschiedenis van de christelijke politiek ontstaat een heel nieuw beeld van de situatie waarin de christen-democratie na bijna vijf jaar oppositie verkeert.