Bohumil Hrabal (1914-1997) kwam om het leven door een val uit het raam van de vijfde verdieping van het ziekenhuis waarin hij ter revalidatie was opgenomen. Hij verloor vermoedelijk zijn evenwicht tijdens het voeren van de duiven. Zijn einde is zo literair, zo bizar dat het een waardig sluitstuk had kunnen zijn van de autobiografie die hij als laatste grote werk aan het begin van de jaren negentig schreef en waarvan Trouwpartijen het eerste deel was. In deze autobiografie, die hij loot vertellen door zijn vrouw Pipsi, schetst Hrabal zichzelf als een knorrepot, drinkebroeder en een egoïst die ook in het huwelijk zo zijn eigen gangetje gaat. Maar waar Pipsi in Trouwpartijen nog vol bewondering opkeek tegen het fenomeen Hrabal, waarmee ze noor het altaar was getogen, zien we in Vita nuova - dat zich wederom grotendeels afspeelt in de Praagse wijk Liben met zijn vele kroegjes - de ontnuchtering de overhand krijgen. Hrabal laat zich niet tot huisvader domesticeren en zijn grillige gedrag stemt Pipsi steeds vaker verdrietig. Vol heimwee denkt ze terug aan hoor eerste liefde, of ze raakt geïmponeerd door de 'tedere' barbaar, de graficus Vladimir Boudnik, Hrabals boezemvriend, die zelf echter aanpapt met de Slowaakse Teklo, die Pipsi niet kan luchten of zien.

In Vita nuovo dat in een groot aantal episodes is ingedeeld, waarbinnen zich steeds een of twee verhalen ontrollen, ontdoet Hrabal zich programmatisch overigens niet om bewust in de voetsporen van Joyce te treden - van de punt als volstrekt overbodig leesteken, zodat het verhaal als het ware in een adem volt te lezen.