Tijden en smaken veranderen, en dus verandert ook het gezicht van de literatuur steeds mee. Eens verguisde dichters raken opnieuw in de belangstelling, vergeten dichters worden uit hun duistere hoek gehaald. Faam taant. Gevierde dichters raken uit de gratie; ja zelfs de glans van hele poëziescholen blijkt soms niet tegen de tijd bestand. Van wat eens vernieuwende groeperingen leken, blijkt achteraf de kwaliteit overschat, terwijl dichters die hun tijd ver vooruit waren, maar in eenzaamheid en eigenzinnigheid werkten, over het hoofd werden gezien. Er komt dus steeds weer een periode dat er dringend behoefte is aan een nieuwe poëziebloemlezing die de verstarde canon doorbreekt en rekening houdt met de laatste ontwikkelingen, ontdekkingen en smaakveranderingen.

Zo'n bloemlezing voor deze periode is De Nederlandse poëzie van de negentiende en twintigste eeuw in 1000 en enige gedichten, in een door Komrij in het najaar van 1995 ingrijpend herziene editie. Zijn genadeloze herijking van de poëzie resulteerde in een bijna compleet nieuwe bloemlezing - de definitieve van de twintigste eeuw- waarin 110 gedichten jammerlijk het veld hebben moeten ruimen voor 500 nieuwelingen.