Vanuit het alledaagse bestaan kijkt Ina van der Beek om naar datgene wat ooit was. Haar gedichten geven uiting aan gevoelens van heimwee, afscheid en gemis. Gelukkig blijft de dichteres niet steken in zelfbeklag of hopeloosheid –steeds wijst zij een weg die hoger leidt. Natuurlijk mag een mens omzien naar vroeger en leren van het verleden. Maar voor wie leeft uit vertrouwen, is er een heden om van te genieten en een toekomst om je vol verlangen naar uit te strekken.



Ik strek me uit

naar uw liefde

als een plant

naar het licht

''k Vrees niet langer

het duister

als ''k mijn hart

op U richt



Ik strek me uit

naar uw warmte

als een bloem

naar de zon

Want de nacht zal

voorbij gaan

waar uw licht

overwon