Ze zet haar tas op haar bureau en staart naar buiten, naar de kerktoren, hoog boven de rommelige daken. Ze is op tijd en ze is de eerste. Ze laat haar ogen over het bureau gaan. De werkster heeft haar toetsenbord verschoven, verder is alles als gisteren. Dan bukt ze en voelt aan haar la. Haar adem stokt als hij gemakkelijk openschiet. Voorzichtig kijkt ze. Alles ligt er nog. Heeft ze hem gisteren niet dicht gedaan? Ze probeert haar gedachten te ordenen, maar ze weet het niet meer. Wat overblijft, is een vaag gevoel van dreiging, ongrijpbaar maar toch aanwezig.
Er klinken holle geluiden in het trappenhuis. Voetstappen op beton, uitbundig stemgeluid. Ze veert op. Zo te horen een paar collega's van de afdeling verkoop, een verdieping hoger.
De dag is begonnen.