Bedreigend, gevaarlijk is het, dat water daar beneden hem. Daarom moet hij, daarom ook wil hij kijken. Die dreiging, dat gevaar - hij wil dat, hij heeft het nodig.... Voor Marius van der Guchte is het leven een aaneenschakeling van kwellingen en dreigende gevaren. Zijn werk doen, praten met mensen, bidden en bijbellezen - het is allemaal even bedreigend, even ondraaglijk. Omdat hij 't nooit goed kan. Nooit goed genoeg... Niets kan hij. Hij is waardeloos... Hij moet er niet zijn. Nergens moet hij zijn. Niet. Nergens... En het wordt nooit beter. Er zijn altijd weer nieuwe gevaren, die hij het hoofd moet zien te bieden. Uiteindelijk is er maar één plaats die hem vertroosting geven kan - het donkere water... Het donkere, vertroostende...de vernietiging. Er niet meer zijn... Een realistisch, beklemmend verhaal over het ondraaglijke psychische leed van een jongeman.