ls bewoners van de wereld van onderwijs, opvoeding en vorming worden wij, dat is bekend, gekenmerkt door een grote welwillendheid. Hoewel er zeer veel discussies zijn over het wat en hoe, lijken wij elkaar vandaag te vinden in onze wil tot kwaliteit, tot participatie en dialoog, tot permanent leren, tot identiteit, zekerheid en inclusie. Wie zou daar tegen kunnen zijn? Deze vraag zelf horen wij meteen als een retorische vraag, ze lijkt niet ernstig gemeend te kunnen zijn. Misschien valt er over inclusie, identiteit en zekerheid nog na te denken, maar geen redelijk mens kan tegen kwaliteit, participatie en dialoog zijn en uiteraard al helemaal niet tegen leren. Nochtans vormt dat precies de inzet van dit boek. De auteurs brengen de voorwaarden voor onze welwillendheid in kaart en komen zo tot het punt waar deze welwillendheid niet meer vanzelfsprekend is en de schaduwzijde ervan te zien valt. Het punt dus waar het, in een niet-triviale en niet-retorische maar werkelijke zin, denkbaar wordt dat men geen kwaliteit, participatie, dialoog, leren, inclusie, identiteit en zekerheid wil.