De gereformeerde leer handhaaft de soevereiniteit van God in het zaligen van zondaren. In navolging van de Schrift spreekt men in de gereformeerde leer over Gods eeuwige liefde tot een deel van het gevallen menselijke geslacht. In tegenstelling tot het arminianisme belijdt men in de gereformeerde leer geen algemene liefde van God tot alle mensen, maar een bijzondere liefde van God tot Zijn uitverkorenen. Christus is daarom niet, zoals de arminianen leren, gestorven vooralle mensen, maar heeft als Borg verzoening verworven voor Zijn uitverkoren gemeente.
Maar betekent dit nu dat Christus niet aan allen verkondigd kan worden? Is het strijdig met de leer van de bijzondere genade om alle mensen tot Christus te nodigen en hen te gebieden zich te bekeren en in Christus te geloven? Het hypercalvinisme stelt dat dit inderdaad het geval is. De gereformeerde leer belijdt echter dat de belijdenis van Gods soevereiniteit niet in strijd is met de algemene nodiging van het Evangelie.
Het pad van de gereformeerde leer loopt tussen het arminianisme aan de ene zijde en het hypercalvinisme aan de andere zijde. Hoe belangrijk is het om hier het juiste midden te houden! Teneinde lichtte werpen op het juiste spoor tussen arminianisme en hypercalvinisme is dit boek dan ook geschreven. Dit juiste spoor is voor de kerk van levensbelang!