De Opstanding is een vertellend gedicht. Het gaat over de dood van een moeder en de leegte die haar sterven achterlaat. Achtergrond in deze poëzie vormt de twijfel van de dichter ten opzichte van een uit zekerheden gevormd beeld over een leven na dit leven. Christelijke tradities hebben ons denkbeelden nagelaten over dood, opstanding en eeuwig leven, die alle eeuwen door vragen hebben opgeroepen. Godsdienst en dodencultus hebben deze vragen telkens met zekerheden overwoekerd. In het gedicht De Opstanding stuit de dichter op deze zekerheden en voelt daarachter een twijfelachtige leegte. Dat komt mee omdat het begrip opstanding zover van onze werkelijkheid verwijderd is en niemand in het land der levenden weet wat opstaan of verrijzen uit de dood feitelijk betekent. Dit heeft bij hen die geloven in een opstanding vaak geleid tot het slaafs navolgen van wat overleveringen ons hebben nagelaten. Anderen hebben zich over een leven na dit leven wanstaltige en uit fantasie ontsproten ideeën aangemeten. Zowel fantasieën als zekerheden kunnen bij de dood van een naaste door hevige twijfel worden geschonden, hetwelk opnieuw tot vragen leidt.