Toen Neil Harrison tegen de avond het glazen Paleis van InterCos verliet, was de verwoesting al begonnen. De Hudson was bedekt met een metaalachtig wier, en op geregelde tijdsafstanden viel een bommenregen neer op de stad New York, zoals op alle wereldsteden. Vier dagen van tevoren had de president van InterCos, Dr. Werner, naar aanleiding van het Betacomplex definitieve springplank voor de ruimtevaart gesprokenvan de trotse dromen van de mensheid die nu in vervulling zouden gaan. De nadering der Ampiti was toen nog een ver verwijderd, onbegrijpelijk geruis in de aether. Binnen enkele uren was dit geruis een onnoemelijke dreiging geworden, en vandaag was de verwoesting begonnen_ Zo eindigden de trotse dromen van de mensheid Maar intussen moest Neil Libby zoeken, voor zichzelf en voor InterCos. Nu zijn broer Mark uitgeschakeld was de enige specialist die iets van de geluiden der Ampiti scheen te verstaan moest Libby zijn taak overnemen, de Ampiti begrijpen, en een einde maken aan de vernietiging. En zeker was zij de enige die iets van de verwarde monoloog van Neils hart kon verstaan, en hem het geloof in de mensen en zichzelf teruggeven. Misschien waren de nederige dromen van de mensheid belangrijker dan de trotse veroveringen, en misschien waren de onontwarbare geluiden der Ampiti slechts een echo van de wilde kreten van een mensheid die haar doel voorbij rent.